Τροφή για σκέψη και προβληματισμό περί του Κυπριακού, Γιώργος Χριστοδούλου

Το κυπριακό πρόβλημα δημιουργήθηκε πλασματικά από τους Άγγλους, οι οποίοι αφού δεν κατάφεραν να συντρίψουν τον ηρωικό αγώνα των αμούστακων παιδιών της Ε.Ο.Κ.Α., έβαλαν στο παιχνίδι την τουρκική βουλιμία. Εφάρμοσαν με μαεστρία το δικό τους "διαίρει και βασίλευε". Η τουρκική βαρβαρότητα έδρασε όπως διαχρονικά ξέρει να κάνει καλύτερα. Ότι έπραξαν στο Βυζάντιο, το επανέλαβαν στη Μικρά Ασία και τέλος στην Κύπρο. Οι αλύτρωτες περιοχές του ελληνισμού αναζητούν δικαίωση. Πώς όμως να την βρουν, όταν εμείς βρισκόμαστε στον απόλυτο λήθαργό μας; Γίναμε καλοπερασάκηδες και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το προσωπικό μας συμφέρον. Έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας τις πατρίδες των προγόνων μας. Η Κωνσταντινούπολη έγινε Ινσταμπούλ και κανείς δεν θα την διεκδικήσει ποτέ. Οι αρχαίες πόλεις στη Μικρά Ασία παραμένουν βουβές για πάρα πολλά χρόνια. Αλήθεια, ποιος τολμά να τις διεκδικήσει;
Η Κύπρος για 43 σχεδόν χρόνια στενάζει κάτω από την μπότα του βάρβαρου Αττίλα. Σήμερα όμως, κανείς δεν μιλά για τουρκική εισβολή και κατοχή. Μιλάνε μόνο για διαφορές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Οι πολιτικοί μας βολεύτηκαν με τα προνόμια και την πλουσιοπάροχη ζωή τους. Το μόνο που σκέφτονται είναι να διατηρήσουν την καρέκλα που κάθονται. Αν κανείς από εμάς μιλήσει για την ιστορία και τον πολιτισμό μας χαρακτηρίζεται ως εθνικιστής και ρατσιστής. Φαίνεται όμως, ότι η Ιστορία είναι για μερικούς ένα άχρηστο μάθημα του σχολείου. Η συνείδησή μας έχει αλλοιωθεί και αυτή με το πέρασμα του χρόνου. Σχεδόν κάθε εβδομάδα ακούμε για τις κηδείες αθώων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους αδελφούς μας και θεωρούνταν αγνοούμενοι. Όμως, αν τολμήσει κάποιος να το αναφέρει, ακούει την περήφιμη απάντηση: "Μα κι εμείς τους εκάμαμε πολλά". Κανείς όμως δεν ανταπαντά, αναφέροντας ότι οι Τούρκοι μας έκαναν εισβολή και αυτοί μας επιτέθηκαν. Εμείς δεν πήγαμε να κατακτήσουμε την Τουρκία, αλλά απλούστατα προστατεύαμε την πατρώα γη μας.
Διερωτώμαι πραγματικά αν μπορούμε σήμερα να μιμηθούμε τους παλιούς συμμαθητές μας, όπως τον Πετράκη Γιάλλουρο που σκοτώθηκε κρατώντας την ελληνική σημαία και τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη που άφησε τα θρανία, ύμνησε την ελευθερία και απαγχονίσθηκε από τους πολιτισμένους Άγγλους, τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο.
Άνθρωποι με οράματα, αγάπη για την πατρίδα και με το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας σπανίζουν στις μέρες μας. Η μνήμη, η ηθική και οι αρχές μας διαυρώνονται καθημερινάόλο και πιο πολύ. Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάντια μας!!!