Σύγχρονοι Οιδίποδες, Γιώργος Χριστοδούλου

Ξελόγιασες τον ουρανό με μάγια και με ξόρκια
πως δρόμος σου ανοίγεται με κόκκινο χαλί
κι όλα τα λόγια της τρελής βγήκανε προφητείες
μιας τέχνης μαντικής, μια ρήση θεϊκή.

Τι γύρευες τον ουρανό σαν είσαι για τον βούρκο;
ούτως ή άλλως ο κόσμος μας παντού είναι σαθρός.
Ζητάς με θράσος ήλιο, μα σ' αξίζει το σκοτάδι.
Κλείσε την πόρτα σαν περνάς, παιδάκι μου φτωχό.

Κείνη τη βραδιά σαν γίνηκες Οιδίποδας τύραννος
άρχισες με μονόλογους προβλήματα να λύνεις.
Όμως 'συ ήσουν το μίασμα της καημένης πόλης
κι απ' την ντροπή σου έχασες το φως τ' αληθινό.