Ιθάκη

Πατρίδα μου γλυκιά και χιλιοπονεμένη, πως κατάντησες έτσι, να 'σαι προσκυνημένη. Όρθωσε ανάστημα, σου λέω για καλό σου, Αυτό το θέλουν όλοι, εγώ και ο λαός σου. Μην φοβάσαι Ελλάδα, θ' ανάψω μια λαμπάδα, και ο διάβολος θελει φοβέρα, θυμίσου το ΑΕΡΑ! Κύπρο μου όμορφη και χιλιοπονεμένη, στα χώματά σου τα ιερά, Τούρκος άλλο δεν μένει. Προχώρα και μην τρομάζεις, εχθρό μην λογαριάζεις, Προχώρα τον κόσμο φώτισε, η Μοίρα το κανόνισε. Γιατί: Η Ρωμιοσύνη έν’ φυλή συνόκ̌αιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν γαι να την-ι ’ξηλείψει, κανένας, γιατί σ̌κ̌έπει την ’που τ’ άψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη έν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει! Γιώργος Α. Χριστοδούλου

Επίτρεψέ μου να σου πω κάτι που ήδη ξέρεις: Σίγουρα θα με πεις γραφικό, όμως ο κόσμος δεν είναι ένας επιγειος παράδεισος γεμάτος όμορφα λουλούδια. Είναι ανελέητος, σκοτεινός και όσο δυνατός κι αν είσαι, βρίσκει πάντα τον τρόπο να σε ρίξει κάτω. Και πίστεψέ με, μόνο η ζωή μπορεί να χτυπήσει τόσο σκληρά. Ούτε εγώ, ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος μπορεί να χτυπήσει τόσο δυνατά. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι να αντέξεις τα χτυπήματα και να προχωρήσεις μπροστά. Μόνο έτσι μπορείς να γίνεις νικητής. Η δυστυχία και ο πόνος είναι προσωρινά. Μπορεί να διαρκέσουν ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα ή ακόμα και ένα χρόνο, αλλά πάντα στο τέλος υποχωρούν για να αντικατασταθούν από κάτι άλλο. Αυτό το κάτι, το ορίζεις εσύ και μόνο εσύ. Αν τα παρατήσεις, θα μείνουν για πάντα. Το περιθώριο του λάθος είναι πολύ μικρό. Μια κίνηση πιο νωρίς ή πιο αργά, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου καθορίζει το αποτελεσμα. Όμως, έχεις ένα όνειρο, ένα όνειρο που πρέπει να προστατέψεις. Άνθρωποι δειλοί και ανίκανοι θα σου π

Είμαι εδώ Και σε σκέφτομαι Γιατί τα όνειρα τα έκανα μαζί σου. Γιατί εσύ μ' εμπνέεις Και με συναρπάζεις. Εσύ μου θύμισες ποιος είμαι. Μου έδειξες το δρόμο της καρδιάς, Με έβγαλες απ' το σκοτάδι της ψυχής μου. Ομως δεν υπάρχεις. Είσαι φάντασμα στις στοιχειωμένες σκέψεις μου. Μα κάποια στιγμή θα φανείς λαμπρότερη απ' τον ήλιο, φως της ζωής μου. Και όλα θα 'ναι αλλιώς. Η πιο όμορφη μέρα, Η πιο ωραία ώρα. Μην ρωτάτε γιατί.

Οδός Ελευθερίας Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Θέλω να βρω την οδό Ελευθερίας. Ο δρόμος μου είναι ανηφορικός, γεμάτος αγκάθια από ασπάλαθους. Σπρώχνω με τα χέρια ματωμένα την πέτρα του Σίσυφου. Ανεβαίνω με την ψυχή στα δόντια ψάχνοντας την Ελευθερίας. Συνεχώς σπρώχνω και ανεβαίνω. Δεν υπάρχει τελειωμός! Επιτέλους, μπροστά μου πια απλώνεται η οδός Ελευθερίας! Το 'λεγε ο Μεγάλος: «Για να ανέβεις στον ουρανό πρέπει να πάρεις φόρα από τον  πάτο της κόλασης»

Εξομολόγηση -Γιατί καρδιά μου υψώνεις συνέχεια τείχη; -Επειδή συνέχεια έχεις κακή τύχη. -Τι λες; -Λέω ότι μετά από κάθε απογοήτευση με πληγώνεις που κλαις. -Και τι να κάνω; Να μην κλαίω; - Όχι βέβαια, είναι αδύνατο. -Τι περιμένεις από μένα τότε; -Περιμένω τη ζωή σου να προχωρήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου κλέψουν την καρδιά και θα φύγουν. Όμως, υπάρχουν και εκείνοι οι ξεχωριστοί που αξίζει να ζεις μόνο και μόνο για τη στιγμή που θα μπουν στην ζωή σου. Αυτοί είναι πρόθυμοι να σου δώσουν τη μισή τους καρδιά. Και έτσι να γίνετε ένα σώμα, μια ψυχή. Να γίνετε ΕΝΑ. Εκεί που χάνεται ο εγωισμός, βρίσκεται η αληθινή αγάπη.  -Τώρα το `μαθα: στην αγάπη υπάρχει μόνο το ένα. Όλα τα άλλα χάνονται. Το εγώ και το εσύ καταστρέφονται. Ένα γίνονται τα δυο.

Αγαπημένοι μου φίλοι και συμμαθητές,     Σας γράφω αυτή την σύντομη επιστολή για να καταθέσω όλα όσα νιώθω τις τελευταίες μου μέρες ως μαθητής. Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να σας ευχαριστήσω για όλες αυτές τις στιγμές που ζήσαμε τα τελευταία 3 χρόνια που ήμασταν στο Λύκειο Αγίου Νικολάου. Ζήσαμε πολλά, οι χαρές ήταν μεγάλες, αισθάνομαι ευλογημένος για όλα αυτά που περάσαμε μαζί. Είχαμε όμως και δύσκολες στιγμές και είναι πολύ σημαντικό πως ο ένας υποστήριζε τον άλλο και πάντα βγαίναμε πιο δυνατοί.   Όμως για μένα, το πιο σημαντικό είναι ότι εδώ βρήκα τον εαυτό μου. Ανέλαβα πρωτοβουλίες, συμμετείχα σε διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητες και είχα την ευκαιρία να εκφράσω τις απόψεις μου ελεύθερα και δημιουργικά. Κάθε μου προσπάθεια, όχι μόνο έγινε αποδεκτή, αλλά ταυτόχρονα αντιμετωπίστηκε θετικά και επικροτείτο από όλους ανεξαιρέτως. Γι' αυτό φεύγω από το Λύκειό μας γεμάτος ευχάριστες εμπειρίες και ολοκληρωμένος ως άνθρωπος.   Για μένα, όπως και γ

Η μπαλκονόπορτα Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και κάθομαι στη βεράντα. Βλέπω τα πάντα από ψηλά. Όλοι τρέχουν, τρέχουν βιαστικά. Και λέω μέσα μου: "Που πάνε και τρέχουν τόσο βιαστικοί; Να κάνουν τι; Η ζωή δε βιάζεται Ο Θεός δε βιάζεται." "Μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει" έλεγε ο Ποιητής. Και εγώ το 'λεγα και το ξανάλεγα μέσα μου, ατενίζοντας το καθάριο τ' ουρανού. Γαλήνιος Γιώργος Χριστοδούλου

Απαγορευμένες σκέψεις Αγάπη μου! Σε βλέπω στη γωνιά και σου φωνάζω: "Χωρίς εσένα δεν υπάρχω, δεν ζω!" Φως μου! Μια ματιά σου μόνο φθάνει και ο ήλιος θα φανεί στο σκοτάδι της ζωής μου. Ζωή μου! Γεννήθηκα για να σ' αγαπήσω. Για χάρη σου τον κόσμο θα γυρίσω μέχρι να σε βρω. Και να ξέρεις: Ό,τι κι αν μας κάνουν ό,τι κι αν γίνει πάντοτε η καρδιά στον τόπο του εγκλήματος γυρίζει. Γιώργος Χριστοδούλου

Οδυσσέας Ελύτης Ἀπὸ τὸ  Ἄξιόν Ἐστι :  Τὴ γλῶσσα μου ἔδωσαν ἑλληνικὴ Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική.  τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου... Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου... Ἐκεῖ σπάροι καὶ πέρκες  ἀνεμόδαρτα ρήματα  ρεύματα πράσινα μὲς στὰ γαλάζια  ὅσα εἶδα στὰ σπλάχνα μου ν' ἀνάβουνε σφουγγάρια, μέδουσες μὲ τὰ πρῶτα λόγια τῶν Σειρήνων ὄστρακα ρόδινα μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη... Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη... Ἐκεῖ ρόδια, κυδώνια  θεοὶ μελαχροινοί, θεῖοι κ' ἐξάδελφοι  τὸ λάδι ἀδειάζοντας μὲς στὰ πελώρια κιούπια.  Καὶ πνοὲς ἀπὸ τὴ ρεμματιὰ εὐωδιάζοντας  λυγαριὰ καὶ σχῖνο σπάρτο καὶ πιπερόριζα μὲ τὰ πρῶτα πιπίσματα τῶν σπίνων ψαλμῳδίες γλυκὲς μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί... Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί!.. Ἐκεῖ δάφνες καὶ βάγια θυμιατὸ καὶ λιβάνισμα τὶς πάλες εὐλογώντας καὶ τὰ καριοφίλια στὸ χῶμα τὸ στρωμένο μὲ τ' ἀμπελομάντιλα, κνῖσες, τσουγκρίσματα καὶ Χριστὸς Ἀνέστη μὲ τὰ πρῶτα σμπάρα τῶν Ἑλλήνων! 

Οδυσσέας Ελύτης «Τό  Ἄ ξιον  Ἐ στί» Άσμα Δ΄ Το ποίημα γεννημένο απ’ την επώδυνη εμπειρία της γερμανικής κατοχής, αποδίδει την απόγνωση των Ελλήνων μπροστά στη φονική δράση των Γερμανών, στην πείνα που θέριζε κατά χιλιάδες τους πολίτες και στην αδυναμία ουσιαστικής αντίδρασης. Στις δραματικές αυτές στιγμές για το ελληνικό έθνος καθίσταται σαφές πως οι άνθρωποι οφείλουν να δράσουν συλλογικά, αποδεχόμενοι πως η ατομική δράση δεν επαρκεί και πως το βίωμα του πολέμου είναι καθολικό. Μια κοινή εμπειρία που καλεί τους πολίτες να ενωθούν, για να αντιμετωπίσουν μαζί τον πόνο και να δώσουν μαζί το σημαντικότερο αγώνα της ζωής τους. Η αγωνιστική διάθεση πάντως του ποιήματος και η απουσία συγκεκριμένων αναφορών, το αποδεσμεύουν απ’ τη δεδομένη ιστορική περίοδο και το καθιστούν διαχρονικό σύμβολο ελπίδας για τον πολύπαθο ελληνισμό. Ο Ελύτης, άλλωστε, αξιοποιεί στο Άξιον Εστί ολόκληρη την πορεία του ελληνισμού, τόσο σε επίπεδο γλωσσικό όσο και σε επίπεδο ποιοτικής απόδοσης της ελλ

Ο ποιητής πλέκει το εγκώμιο του νησιού με λυρική διάθεση, με μικρή αναφορά στην πολυτάραχη ιστορία του, ενώ ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα έχουν οι δυο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος: " Στ' ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε/ Και ζη, και ζη, και ζη ! " ΚΥΠΡΟΣ Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη, Στη Μακαρία γη, Στάζει το μέλι διαλεχτό σαν πρώτα; Ακόμα γίνεται  Τ' ολόγλυκο κρασί; Η χαρουπιά η ολόχλωρη λέει τα παληά και τ' άξια Της αργυρής εληάς; Και τ' αηδόνι τραγουδεί στην ευωδιά του λάδανου Τα πάθη της καρδιάς; Κ' οι ακρογιαλιές λαχταριστές, τ' αραξοβόλια ολόβαθα Και τ' ακροτόπια ορθά, Το καρτερούνε της θεάς το υπέρκαλο ξαγνάντεμα Και δεύτερη φορά; Καλώς μας ήρθατε παιδιά! Στην Κύπρο την πολύχαλκη, Στην καρποφόρα γη, Ακόμη η Μοίρα της οργής, η Μοίρα όλων των ώμορφων, Ξεσπάει και καταλεί; Λυσσάει με την αναβροχιά, με την ακρίδα μαίνεται, Χτυπάει με τη σκλαβιά; Στ' ωραί