Ιθάκη

Εις Μούσαν. Το μικρό μου δώρο στην Ποίηση... Μια νύχτα θα 'ρθεις κοντά μου θα καθίσεις στην κάμαρα μέσα Σκεπτική, λυπημένη, σκυθρωπή Τα κρύα σου χέρια θ' ακουμπούν στην άβυσσο της ψυχής μου. Θα μου πεις: "Αγάπη μου, σύμπαντα χάνονται στην παλίρροια και το ταξίδι μου τελείωσε. Τη ζωή μου πάρε και δώσ' μου τη χαρά που μου οφείλεις." "Που 'ναι τώρα η ζωή; Πώς στένεψαν οι δρόμοι κι οι πλατείες; Σοκάκια που ήταν γεμάτα κόσμο; Το όνειρο που χάθηκε στο κύμα; Γιατί το πλοίο δεν σαλπάρει πια; Τα όμορφά σου μάτια θα κυλήσουν σαν καταρράκτες που θα στερέψουν στην αγκαλιά μου. Θα βγουν ευωδιαστά λουλούδια του Παραδείσου! Τα όμορφά σου μάτια, γεμάτα λύπη, ψυχή βαθιά, μελαγχολικά, φοβισμένα, στοργικά, θα γεμίζουν φως τη ζωή μου. Φως εκ φωτός εκ Θεού αληθινού!

13 Μαρτίου 1957 Έντεκα και πενήντα. Ο Βαγορής οδηγείται στο θυσιαστήριο. Οι κρατούμενοι ψάλλουν τον εθνικό ύμνο. Χτυπούν τα σίδερα, να σπάσουν τα δεσμά. Το παλικάρι τους φωνάζει: -Είθε να είμαι ο τελευταίος. -Καλή αντάμωση, αδέρφι! Με το σταυρό στον κόρφο του με την καρδιά του σίδερο και ατσάλι βάδισε στην τελευταία του κατοικία. 14 Μαρτίου 1957 Δύο πρώτα λεπτά. Η καταπακτή ανοίγει. Απόκοσμος ήχος σχίζει τους αιθέρες κι ο Βαγορής στη γειτονιά των αγγέλων. Με το σταυρό στον κόρφο του με την καρδιά του σίδερο και ατσάλι μας βλέπει από ψηλά ελεύθερος και μας καλεί. Ποτέ του δεν το έκρυψε διψούσε για ουρανό! Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ

"Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας είναι η απόφαση του θανάτου μας, Όταν υπάρχει κάποια διέξοδος όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ’ τις ανάγκες σου. Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του Νικάει και το θάνατο. Τόμαθα." "Ίσως και να μπορούσα να γλυτώσω. Ίσως μπορούσα ν’ αντέξω την καταφρόνια ή την συγγνώμη ή την λησμονιά των άλλων. Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί; κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας; Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της;" Μ' αυτό το σκεπτικό, ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, σαν σήμερα, στις 3 Μαρτίου 1957, αποφάσισε να μην παραδοθεί, παρά μονάχα στο θάνατο ολοκαύτωμα. Επέλεξε τη θυσία για να ζήσουμε εμείς ως ελεύθεροι Έλληνες. Δε