Ιθάκη

Σαν την θάλασσα του πρωινού έτσι είναι η ψυχή μου. Ανήσυχη, αφχαρίστητη, απροσάρμοστη πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντά βολική, τη συντρίβει. Τα κύματα της αλμυρής θάλασσας χτυπούν μετά μανίας τα βράχια. Θέλει να πεις ότι ποθούν να σπάσουν τα βράχια. Κάμε Θε μου να σπάσουν τα δεσμά της ψυχής μου!

Μαύρο φόντο Αόριστα συναισθήματα Φρίκη, πόνος, θάνατος. Ναυάγιο, πλημμύρα η έρημη πόλη. Έτσι που γίνηκε η ζωή μου εδώ, Ελπίδα δεν υπάρχει...

Χωρίς δισταγμό, χωρίς λύπη, χωρίς έλεος με κλείσανε στη φυλακή ετούτη. Δεμένος, βαριά αλυσοδεμένος και απογοητευμένος λέω μέσα μου: "Μα 'τανε καλά παιδιά" Κρίμα, καλά παιδιά δεν ήταν και ούτ' επρόκειτο να γίνουν. Με δικάσαν, με καταδικάσαν και με φυλακίσαν. Νομίζουν, λένε μέσα τους, ότι η σκέψη η υψηλή μπορεί ν' αλυσοδεθεί σε τούτη τη φυλακή. Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι! Φτερούγησε καρδιά μου, πέτα ψυχή μου, ασυμβίβαστα, περήφανα κι ελεύθερα. Η αξιοπρέπεια μου αξίζει πιο πολλά απ' το θυμό και τα συμφέροντά τους.

Αυτή την ερώτηση, την έχω ακούσει πολλάκις από στόμα αρκετών, είτε είναι μαθητές, είτε είναι φοιτητές, είτε είναι οτιδήποτε άλλο! Αν δεν συγκινηθεί έστω και ένας από αυτό το βίντεο, τότε λυπάμαι πολύ... Αυτή είναι η απάντησή μου: