Ιθάκη

Απαγορευμένες σκέψεις Αγάπη μου! Σε βλέπω στη γωνιά και σου φωνάζω: "Χωρίς εσένα δεν υπάρχω, δεν ζω!" Φως μου! Μια ματιά σου μόνο φθάνει και ο ήλιος θα φανεί στο σκοτάδι της ζωής μου. Ζωή μου! Γεννήθηκα για να σ' αγαπήσω. Για χάρη σου τον κόσμο θα γυρίσω μέχρι να σε βρω. Και να ξέρεις: Ό,τι κι αν μας κάνουν ό,τι κι αν γίνει πάντοτε η καρδιά στον τόπο του εγκλήματος γυρίζει. Γιώργος Χριστοδούλου

Οδυσσέας Ελύτης Ἀπὸ τὸ  Ἄξιόν Ἐστι :  Τὴ γλῶσσα μου ἔδωσαν ἑλληνικὴ Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική.  τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου... Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου... Ἐκεῖ σπάροι καὶ πέρκες  ἀνεμόδαρτα ρήματα  ρεύματα πράσινα μὲς στὰ γαλάζια  ὅσα εἶδα στὰ σπλάχνα μου ν' ἀνάβουνε σφουγγάρια, μέδουσες μὲ τὰ πρῶτα λόγια τῶν Σειρήνων ὄστρακα ρόδινα μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη... Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη... Ἐκεῖ ρόδια, κυδώνια  θεοὶ μελαχροινοί, θεῖοι κ' ἐξάδελφοι  τὸ λάδι ἀδειάζοντας μὲς στὰ πελώρια κιούπια.  Καὶ πνοὲς ἀπὸ τὴ ρεμματιὰ εὐωδιάζοντας  λυγαριὰ καὶ σχῖνο σπάρτο καὶ πιπερόριζα μὲ τὰ πρῶτα πιπίσματα τῶν σπίνων ψαλμῳδίες γλυκὲς μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί... Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί!.. Ἐκεῖ δάφνες καὶ βάγια θυμιατὸ καὶ λιβάνισμα τὶς πάλες εὐλογώντας καὶ τὰ καριοφίλια στὸ χῶμα τὸ στρωμένο μὲ τ' ἀμπελομάντιλα, κνῖσες, τσουγκρίσματα καὶ Χριστὸς Ἀνέστη μὲ τὰ πρῶτα σμπάρα τῶν Ἑλλήνων! 

Οδυσσέας Ελύτης «Τό  Ἄ ξιον  Ἐ στί» Άσμα Δ΄ Το ποίημα γεννημένο απ’ την επώδυνη εμπειρία της γερμανικής κατοχής, αποδίδει την απόγνωση των Ελλήνων μπροστά στη φονική δράση των Γερμανών, στην πείνα που θέριζε κατά χιλιάδες τους πολίτες και στην αδυναμία ουσιαστικής αντίδρασης. Στις δραματικές αυτές στιγμές για το ελληνικό έθνος καθίσταται σαφές πως οι άνθρωποι οφείλουν να δράσουν συλλογικά, αποδεχόμενοι πως η ατομική δράση δεν επαρκεί και πως το βίωμα του πολέμου είναι καθολικό. Μια κοινή εμπειρία που καλεί τους πολίτες να ενωθούν, για να αντιμετωπίσουν μαζί τον πόνο και να δώσουν μαζί το σημαντικότερο αγώνα της ζωής τους. Η αγωνιστική διάθεση πάντως του ποιήματος και η απουσία συγκεκριμένων αναφορών, το αποδεσμεύουν απ’ τη δεδομένη ιστορική περίοδο και το καθιστούν διαχρονικό σύμβολο ελπίδας για τον πολύπαθο ελληνισμό. Ο Ελύτης, άλλωστε, αξιοποιεί στο Άξιον Εστί ολόκληρη την πορεία του ελληνισμού, τόσο σε επίπεδο γλωσσικό όσο και σε επίπεδο ποιοτικής απόδοσης της ελλ

Ο ποιητής πλέκει το εγκώμιο του νησιού με λυρική διάθεση, με μικρή αναφορά στην πολυτάραχη ιστορία του, ενώ ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα έχουν οι δυο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος: " Στ' ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε/ Και ζη, και ζη, και ζη ! " ΚΥΠΡΟΣ Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη, Στη Μακαρία γη, Στάζει το μέλι διαλεχτό σαν πρώτα; Ακόμα γίνεται  Τ' ολόγλυκο κρασί; Η χαρουπιά η ολόχλωρη λέει τα παληά και τ' άξια Της αργυρής εληάς; Και τ' αηδόνι τραγουδεί στην ευωδιά του λάδανου Τα πάθη της καρδιάς; Κ' οι ακρογιαλιές λαχταριστές, τ' αραξοβόλια ολόβαθα Και τ' ακροτόπια ορθά, Το καρτερούνε της θεάς το υπέρκαλο ξαγνάντεμα Και δεύτερη φορά; Καλώς μας ήρθατε παιδιά! Στην Κύπρο την πολύχαλκη, Στην καρποφόρα γη, Ακόμη η Μοίρα της οργής, η Μοίρα όλων των ώμορφων, Ξεσπάει και καταλεί; Λυσσάει με την αναβροχιά, με την ακρίδα μαίνεται, Χτυπάει με τη σκλαβιά; Στ' ωραί