Ιθάκη

Α Π Ο Χ Α Ι  Ρ Ε Τ Ι Σ  Μ Ο Σ ( Ο Γρηγόρης ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ  αποκλεισμένος στη σπηλιά της Μονής Μαχαιρά ). Τέλειωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. Δεν μπορείς πια Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. Η φωτιά πλησιάζει. Κι  όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω, Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – ( για ποιόν; Για μένα; Για τους άλλους; ) Πρέπει. Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω. Οι  άλλοι τέσσερις έφυγαν. Στο καλό. Τι ησυχία – σα νάναι εδώ να γεννηθεί ένα παιδί  ή να πεθάνει ένας μάρτυρας, και περιμένεις ν’ ακουστεί μια πελώρια  κραυγή ( του παιδιού ή του Θεού ), μια κραυγή πιο τρανή απ’ τη σιωπή Που θα ρίξει τα τείχη του πριν, του μετά και του τώρα, να μπορέσεις να θυμηθείς, να μαντέψεις, να ζήσεις μαζί, μες σε μια άχρονη στιγμή, τα πάντα. Όμως τίποτα. Μαρμαρωμένη ησυχία, – μ’ όλο που  ακούγονται Οι ντουφεκιές κ’ οι φωνές – πόσο ξένα, δεν ακούγονται, χα

Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά» κι αν χαμηλά έχεις πέσει κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθειά πονέσει. Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει μην πεις ποτέ σου «είναι αργά» -τ` ακούς- ό,τι κι αν γίνει. Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο απελπισμένες λέξεις και αν έμπλεξες με το κακό και πάλι θα ξεμπλέξεις. Ποτέ!... ποτέ δεν είναι αργά πρέπει να το πιστέψεις και με την πίστη στην καρδιά Εκείνον να γυρέψεις. Εκείνον που και το ληστή μ’ όλα τα κρίματά του γιατί είχε μια καρδιά πιστή τον κάλεσε κοντά Του. «Είναι αργά» λοιπόν μην πεις ό,τι κι αν σου συμβαίνει φτάνει να Του προσευχηθείς κι αμέσως σ’ ανασταίνει.

Μάτια μου, εγώ δεν είμαι ποιητής. Δεν είμαι Καβάφης, δεν είμαι Καρυωτάκης. Δεν είμαι Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης. Δεν είμαι Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευρυπίδης. Μοναχά πλέκω μπαλάντες, να υμνούν τον Έρωτά μας. Αχ, Έρως! Το έμορφο τούτο πλάσμα π' αλλάζει μορφές! Π' αρρωσταίνει τους ανθρώπους, που καίει  τις καρδιές τους, που καίει τα σωθικά τους, τόσο στοργικά, τόσο γλυκά! Σε τούτη την πέτρινη σπηλιά πλάσαμε τον Έρωτά μας! Σε τούτη τη σπηλιά χώρεσαν οι Ήλιοι όλου του κόσμου! Στο σκοτάδι απαντάς με φως! Στο θάνατο απαντάς με ζωή! Τούτος ο Έρωτας έσβησε τους άλλους έρωτες. Τους ισχνούς, ανύπαρκτους έρωτες που γέμιζαν, αδειάζοντας τις ζωές τους. Η καρδιά κοντράρεται με το νου. Ο νους μάχεται να τη χαληναγωγήσει, μα η ατίθαση καρδιά σπάει τα δεσμά. Σμίγουν τα κορμιά στο Μυστήριο της νύχτας. Σφίγγοντ' οι καρδιές στην κορύφωση της ώρας. Ο Έρωτας μας έκανε ένα! Αγάπη μου, εγώ δεν είμαι ποιητής. Μοναχά γράφω μπαλάντες για τον Έρωτά μας!

Μάχομαι Μάχομαι; Τι θα πει μάχομαι; Ποιος εφηύρε τούτο το λόγο; Τούτο μονάχα ξέρω: Όποιος μάχεται, κρατά καλά σφιχτά τη μοίρα στα χέρια του. Όποιος δεν μάχεται, ορίζεται από την ίδια του τη μοίρα. Από κτίσεως κόσμου ο άνθρωπος μάχεται: Από πίθηκος να γίνει άνδρας, απ' τα γόνατά του να στηριχθεί στα πόδια του.  Να σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς του. Να λευτερώσει τον κόσμο απ' την ανία και τη μιζέρια του. Μάχομαι; Τι θα πει μάχομαι; Να χτυπιέσαι κατάστηθα με το θεριό και να μην το βάνεις κάτω. Να του λες:  "Εγώ δεν θα πεθάνω! Δεν νικιέμαι Χάροντα! Τούτα ειν' τα Μαρμαρένια Αλώνια Τούτη τη φορά δεν θα νικήσεις!" Δεν ξέρω την κατάληξη. Τούτη δα τη λέξη μοναχά ξέρω: Μάχομαι!