Μια μπαλάντα για τον Έρωτά μας, Γιώργος Χριστοδούλου

Μάτια μου,
εγώ δεν είμαι ποιητής.
Δεν είμαι Καβάφης,
δεν είμαι Καρυωτάκης.

Δεν είμαι Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης.
Δεν είμαι Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευρυπίδης.
Μοναχά πλέκω μπαλάντες,
να υμνούν τον Έρωτά μας.

Αχ, Έρως! Το έμορφο τούτο πλάσμα π' αλλάζει μορφές!
Π' αρρωσταίνει τους ανθρώπους,
που καίει  τις καρδιές τους,
που καίει τα σωθικά τους,
τόσο στοργικά, τόσο γλυκά!

Σε τούτη την πέτρινη σπηλιά
πλάσαμε τον Έρωτά μας!
Σε τούτη τη σπηλιά
χώρεσαν οι Ήλιοι όλου του κόσμου!

Στο σκοτάδι απαντάς με φως!
Στο θάνατο απαντάς με ζωή!

Τούτος ο Έρωτας έσβησε τους άλλους έρωτες.
Τους ισχνούς, ανύπαρκτους έρωτες
που γέμιζαν, αδειάζοντας τις ζωές τους.

Η καρδιά κοντράρεται με το νου.
Ο νους μάχεται να τη χαληναγωγήσει,
μα η ατίθαση καρδιά σπάει τα δεσμά.

Σμίγουν τα κορμιά στο Μυστήριο της νύχτας.
Σφίγγοντ' οι καρδιές στην κορύφωση της ώρας.
Ο Έρωτας μας έκανε ένα!

Αγάπη μου,
εγώ δεν είμαι ποιητής.
Μοναχά γράφω μπαλάντες
για τον Έρωτά μας!