Για τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου

"Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας είναι η απόφαση του θανάτου μας,
Όταν υπάρχει κάποια διέξοδος όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις
σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους,
πιο πέρα απ’ τις ανάγκες σου.
Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του
Νικάει και το θάνατο. Τόμαθα."

"Ίσως και να μπορούσα να γλυτώσω. Ίσως μπορούσα
ν’ αντέξω την καταφρόνια ή την συγγνώμη ή την λησμονιά των άλλων. Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί; κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας; Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα
σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη
που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της;"

Μ' αυτό το σκεπτικό, ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, σαν σήμερα, στις 3 Μαρτίου 1957, αποφάσισε να μην παραδοθεί, παρά μονάχα στο θάνατο ολοκαύτωμα. Επέλεξε τη θυσία για να ζήσουμε εμείς ως ελεύθεροι Έλληνες. Δεν ήθελε να είναι αμέτοχος σε αυτό το μεγαλειώδη αγώνα. Ήθελε να πρωταγωνιστήσει. Τα κατάφερε!

Σαν ένας σύγχρονος Ονήσιλος, Λεωνίδας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, από τα βάθη της ιστορίας, βγήκε μπροστά για να γράψει το δικό του θρύλο στις βουνοκορφές της Κύπρου. Οι Άγγλοι τον κυνήγησαν κι αυτός τους γελοιοποιούσε. Ο νέος Εφιάλτης τους οδήγησε στο Μαχαιρά. Μάλιστα, οι Άγγλοι είχαν φέρει και κινηματογραφιστές για να απαθανατίσουν τη στιγμή της σύλληψης του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Τον πολεμούσαν για 8 ώρες και δεν μπορούσαν να τον πιάσουν ζωντανό! Δεν επρόκειτο να παραδοθεί! Έτσι, αποφάσισαν να τον κάψουν, μήπως και βγει. Μα πάλι, δεν τους έκανε το χατίρι και στωικά περίμενε οι φλόγες να κάψουν τις σάρκες του και να βγει μέσα από αυτές ο Σταυραετός του Μαχαιρά και της Κύπρου μας! 

Η "πανίσχυρη" βρετανική αυτοκρατορία δεν μπορούσε να πιάσει έναν "τρομοκράτη". Για κάποιους φαίνεται πως όταν αγωνίζεται ένας λαός για να βρει το δίκιο του, που οι "δίκαιοι" το καταπατούν, είναι τρομοκράτης. Εσείς που διατείνεσθε ότι πολεμήσατε τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, γιατί υιοθετήσατε τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε; Κρατητήρια, βασανιστήρια, απαγχονισμοί, φυλακίσεις, επικουρικά σώματα και άλλα πολλά συνηγορούν πως ουδέποτε η Βρετανία θα εγκατέλειπε την Κύπρο, και μάλιστα, είχε σκοπό την διχοτόμηση της.

Μην ψάχνετε, λοιπόν, ορισμένοι να επιρρίψετε ευθύνες στο μεγαλειώδη αυτό αγώνα και τους ήρωές του. Το μόνο που πετυχαίνετε, είναι τη γελοιοποίησή σας! Όσοι αγωνίζονται για το δίκαιο, τα ιερά και τα όσια είναι ενάρετοι και άξιοι όλων των τιμών. Εξάλλου, "Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι." (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα και να αναρωτηθούμε: Πώς αξιοποιήσαμε τον αγώνα; Τι πετύχαμε ουσιαστικά με τον τερματισμό του; Οι απαντήσεις βρίσκονται στη συνέχεια της ιστορίας. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Το μόνο που οφείλω να πω είναι το εξής: ο λαός μας ενωμένος, χωρίς άσκοπες έριδες και διχόνοιες, μακριά από σκοπιμότητες και συμφέροντα, πρέπει να κοιτάξει τον Πενταδάκτυλο, να αντισταθεί στις μεγαλομανίες του "σουλτάνου" και να επιτύχει την εσωτερική ειρήνευση.